Maacırlar
Macarlar
Macron Teichos
Malkara
Malzeme Ambarı
Mandıra
Meyvelikler
Muhtarlıklar
Mehmet Şencan
Mehter Takımı
Melas
Memur Evleri
Mensubin Kooperatifi
Mezarlıklar
Mezbahane
Minibüsler
Mini Golf
Moderen
Mondros-Mudanya
Moşe Dayan
Mototren
Musiki
Muhasebe Müdürleri
Müdüriyet Binası
Müze
Babam Alpullu'ya 1942'de 16-17 yaşlarında iken gelmiş ve fabrikaya aşçı olarak girmiş. Memur olmak için yaşı tutmuyormuş. Fabrikadaki bir görevli akıl vermiş, "Nüfus cüzdanımı sonra getireceğim, kaybettim de" demiş.
Böylece işe başlamış. Fabrikanın açılmasından 16 yıl sonra... İlklerden sayılır. O dönemde çalışan insanların hepsini tanıyordu. 47'de askere gidinceye kadar 5 yıl Gazino'da çalışmış. Başaşçı olmuş. İlk zamanlar 6 km uzaklıktaki Nadırlı Köyü'nden yaya gidip geliyormuş. Sonra Kantin'in üzerindeki Otel'den kendisine bir oda vermişler, orada yatıp kalkmış.
**
1 no'lu resim: 1945, 46 olabilir Gazino'nun bahçesinde çekilmiş...
2 no'lu resim: 1942, 43 olabilir. Babaeski'de köftecide çalışıyorken. Sol taraftaki babam.
3 no'lu resim: Lüleburgazdan Hasan eniştem ve babam. Üçüncü kişiyi tanımıyorum.
4 no'lu resim: Babam İskendurun'da askerde iken.
5.no'lu resim: 1975 yılında hacca gittiği zaman.
6 no'lu resim: 1950'li yıllar. Teliçi Hastane önü olabilir.
7 no'lu resim: 1945 yılı İskkenderunda askerde iken.
8 no'lu resim: Gazino'da aşçıbaşı iken arkadaşlarıyla
9 no'lu resim: 1975 yılında Arafatta iken.
**
Babam askerde iken Tümgeneral H. Avni Aynagöz'ün İskenderun, Adana ve İstanbul'da özel aşçılığını yapmış. İstanbu'lda Harbiye'deki ordu evinin karşısındaki özel evinde uzun bir süre aşçılık yapmış. Kendisine bir oda verilmiş, orada yatıp kalkmış. Evin yiyecek ve gıda ihtiyaçlarını hep o karşılamış.
Komutan babamdan çok memnun imiş. Onu gözetir, kollarmış. Babam anlatırdı. İnançlı bir insanmış. Babamı evine aldığı ilk gün annesiyle tanıştırmış. Babama "Ona anne diye hitap edeceksin, elini öp" demiş. Sonra hanımını tanıştırmış. "Ona da abla diyeceksin" diye tembihlemiş.
Babam 80 yaşlarındaydı ki bir gün komutanını hatırladı. Bize telefon fihristinden numarasını buldurdu ve onlarla görüşmek istedi. General Aynagöz ölmüştü. Kendisinden yaşlı olan hanımıyla konuşarak hal ve hatırını sordu, bir süre sohbet ettiler.
Sonra yetmedi. Kız kardeşim Ankarada yaşıyordu. Ankara'ya gittiğinde onunun evini ve adresini bularak generalin hanımını evinde de ziyaret etti. Ona hediyeler götürdü. Babam işte böyle birisiydi, vefalı, hatırşinas ve içten... Saf ve temiz... Beş vakit namazında, niyazında... Ve kendisini her zaman geliştirmeye çalışan biri...
---
Kadri ağabey babam Mehmet Şencan'ı anlatıyor.
Hasta çocukları ziyaret eder kapıya nane şekeri bırakırmış. Arıcı olduğunu anlarlarmış. Daha sonraki günlerde kapıda yine bir şeyler var. Bize konuşmuyor. Ondan sonra ben gittim. Buyur gel bu günlerde buradayım. Bütün cenazelere giderdi. Hepsine gider cebinde ya erik, ya para, ya nane şekeri vardır. Miktarına bakmaz avuç, avuç bırakırdı.
Pazara giderken yanında her zaman bir çuval olurdu. Pazardan aldığı malzemeleri çuvala doldurur onları eve öyle götürürdü. Bir ara tekerlekli bir arabası olmuştu, onu kullanıyordu. Alpullu insanı kendisini görür gözleri iyi görmediği için alıp mahalleye kadar onu getirirlerdi.
---
Erdoğan Duygan anlatıyor: Tabiatı çok seven bir insandı. Onu ne zaman görsem elinde ya bir saksı, ya da bir asma fidesi taşırdı. Ya bir yere götürüyordur, ya eker, ya da ektirir. Güler yüzlü, hoşgörü sahibi, dost canlısı bir insandı.
---
---
Böylece işe başlamış. Fabrikanın açılmasından 16 yıl sonra... İlklerden sayılır. O dönemde çalışan insanların hepsini tanıyordu. 47'de askere gidinceye kadar 5 yıl Gazino'da çalışmış. Başaşçı olmuş. İlk zamanlar 6 km uzaklıktaki Nadırlı Köyü'nden yaya gidip geliyormuş. Sonra Kantin'in üzerindeki Otel'den kendisine bir oda vermişler, orada yatıp kalkmış.
**
1 no'lu resim: 1945, 46 olabilir Gazino'nun bahçesinde çekilmiş...
2 no'lu resim: 1942, 43 olabilir. Babaeski'de köftecide çalışıyorken. Sol taraftaki babam.
3 no'lu resim: Lüleburgazdan Hasan eniştem ve babam. Üçüncü kişiyi tanımıyorum.
4 no'lu resim: Babam İskendurun'da askerde iken.
5.no'lu resim: 1975 yılında hacca gittiği zaman.
6 no'lu resim: 1950'li yıllar. Teliçi Hastane önü olabilir.
7 no'lu resim: 1945 yılı İskkenderunda askerde iken.
8 no'lu resim: Gazino'da aşçıbaşı iken arkadaşlarıyla
9 no'lu resim: 1975 yılında Arafatta iken.
**
Babam askerde iken Tümgeneral H. Avni Aynagöz'ün İskenderun, Adana ve İstanbul'da özel aşçılığını yapmış. İstanbu'lda Harbiye'deki ordu evinin karşısındaki özel evinde uzun bir süre aşçılık yapmış. Kendisine bir oda verilmiş, orada yatıp kalkmış. Evin yiyecek ve gıda ihtiyaçlarını hep o karşılamış.
Komutan babamdan çok memnun imiş. Onu gözetir, kollarmış. Babam anlatırdı. İnançlı bir insanmış. Babamı evine aldığı ilk gün annesiyle tanıştırmış. Babama "Ona anne diye hitap edeceksin, elini öp" demiş. Sonra hanımını tanıştırmış. "Ona da abla diyeceksin" diye tembihlemiş.
Babam 80 yaşlarındaydı ki bir gün komutanını hatırladı. Bize telefon fihristinden numarasını buldurdu ve onlarla görüşmek istedi. General Aynagöz ölmüştü. Kendisinden yaşlı olan hanımıyla konuşarak hal ve hatırını sordu, bir süre sohbet ettiler.
Sonra yetmedi. Kız kardeşim Ankarada yaşıyordu. Ankara'ya gittiğinde onunun evini ve adresini bularak generalin hanımını evinde de ziyaret etti. Ona hediyeler götürdü. Babam işte böyle birisiydi, vefalı, hatırşinas ve içten... Saf ve temiz... Beş vakit namazında, niyazında... Ve kendisini her zaman geliştirmeye çalışan biri...
---
Kadri ağabey babam Mehmet Şencan'ı anlatıyor.
Hasta çocukları ziyaret eder kapıya nane şekeri bırakırmış. Arıcı olduğunu anlarlarmış. Daha sonraki günlerde kapıda yine bir şeyler var. Bize konuşmuyor. Ondan sonra ben gittim. Buyur gel bu günlerde buradayım. Bütün cenazelere giderdi. Hepsine gider cebinde ya erik, ya para, ya nane şekeri vardır. Miktarına bakmaz avuç, avuç bırakırdı.
Pazara giderken yanında her zaman bir çuval olurdu. Pazardan aldığı malzemeleri çuvala doldurur onları eve öyle götürürdü. Bir ara tekerlekli bir arabası olmuştu, onu kullanıyordu. Alpullu insanı kendisini görür gözleri iyi görmediği için alıp mahalleye kadar onu getirirlerdi.
---
Erdoğan Duygan anlatıyor: Tabiatı çok seven bir insandı. Onu ne zaman görsem elinde ya bir saksı, ya da bir asma fidesi taşırdı. Ya bir yere götürüyordur, ya eker, ya da ektirir. Güler yüzlü, hoşgörü sahibi, dost canlısı bir insandı.
---
---
Mehmet Şencan
